Herbert Hoover

Herbert "Hail Columbia" Hoover.

Herbert Clark Hoover (Iowa, 10 augustus 1874 - New York, 20 oktober 1964) was de 31ste President van de Verenigde Staten. Hij volgde president Calvin Coolidge op in maart 1929, om vervolgens opgevolgd te worden door Franklin D. Roosevelt in maart 1933. Hij was een Republikeinse president. 

Levensloop

Herbert Hoover was geboren op 10 augustus 1874 in Iowa, als de zoon van Jesse Hoover Hulda Randall Minthorn. In 1891 begon hij zijn studies aan Stanford University, in het eerste jaar van het bestaan van die universiteit. In 1895 studeerde hij af. Vervolgens begon hij te werken als mijningenieur, waardoor hij een tijd in Australië en in China heeft gewoond, en een groot kapitaal heeft verdiend. Zijn ingenieurscarrière kwam echter ten einde aan het begin van de Eerste Wereldoorlog, wanneer hij besloot om humanitaire hulp te bieden aan de 120.000 Amerikanen die op dat moment vast zaten in Europa en terug naar de Verenigde Staten moesten zien te worden overgebracht. Hierbij leidde hij maar liefst 500 vrijwilligers die hij inzette om voeding, kleding, geld en transport via stoomboten te regelen.

Wanneer er een voedselcrisis uitbrak in België, na de invasie van Duitsland in 1914, zette Hoover een ongekende hulpactie op poten met de Commission for Relief in Belgium (CRB). Hiervoor werkte hij vanuit Londen, maar hij is de Noordzee veertig keer overgestoken om met de Duitsers te onderhandelen over het toestaan van voedingstransporten. Om die redenen werd het Herbert Hooverplein (of kortweg Hooverplein) in het centrum van de Belgische stad Leuven in 1938 naar hem genoemd (voorheen heette het plein de Graanmarkt).

Hoofd van de U.S. Food Administration

Hoover illustreerde een bijzonder vermogen om te onderhandelen met de Britse, Franse, Duitse, Nederlandse en Belgische overheden, en dat terwijl hij zelf geen enkel politiek mandaat had. Dit leidde ertoe dat de Amerikaanse president Woodrow Wilson besloot hem aan te stellen als het hoofd van de "U.S. Food Administration". Deze afdeling werd opgericht in 1917, nadat de Verenigde Staten ook betrokken was geraakt bij de Eerste Wereldoorlog, en stond in voor de administratie van het overzeese Amerikaanse leger en de voedselreserves voor de Geallieerden.

In februari 1919, kort na het einde van de Eerste Wereldoorlog, werd de afdeling omgevormd tot de American Relief Administration, met eveneens Hoover aan het hoofd. Na de wapenstilstand, op 11 november 1918, kon er op die manier hulp worden geboden aan de getroffen landen in Europa, en later ook aan Rusland. Wanneer hij de vraag kreeg of hij hiermee niet louter hulp bood aan de bolsjewieken (een door Vladimir Lenen gestichte fractie van de marxistische Sociaaldemocratische Arbeiderspartij die later de communistische Sovjet-Unie zouden oprichten), reageerde Hoover als volgt: "Twintig miljoen mensen sterven van de honger. Wat hun politieke voorkeur ook is, zij zullen gevoed worden!".

Minister van Economische Zaken

De Democraten hoopten dat Hoover zich in de presidentsverkiezingen van 1920 kandidaat zou stellen voor hun partij, en de Democratische president Wilson verkoos hem als zijn opvolger. Hoover weigerde dit en stelde zich kandidaat voor de Republikeinse partij. Hij verloor echter de Republikeinse voorverkiezingen, waarna hij zijn steun uitsprak voor de uiteindelijke Republikeinse kandidaat, Warren G. Harding. Nadat deze laatste verkozen was geraakt, beloonde hij Hoover voor zijn steun door hem de positie van Minister van Economische Zaken aan te bieden.

Na het onverwachte overlijden van Harding in 1923, en het daaropvolgende aantreden van diens vicepresident, Calvin Coolidge, behield Hoover zijn positie in het kabinet. Coolidge wou immers het kabinet van Harding aanhouden (ook al waren sommigen onder hen beschuldigd van corruptie), maar ook na zijn herverkiezingen liet hij Hoover zijn positie behouden. Tijdens deze periode hield Hoover zich vooral bezig met het verbeteren van de efficiëntie in de handel en de industrie, en het reduceren van afval, alsook het reguleren van de radio en de wegcode. Verder trachtte hij de bevolking te stimuleren om te beleggen en om eigendommen aan te kopen (zoals met zijn "Own your own house"-campagne).

In 1927 brak er een grote overstroming uit nadat de Mississippi-rivier uit haar oevers was getreden. Hierdoor kwamen miljoenen hectaren land onder water te staan, en geraakten anderhalf miljoen mensen dakloos. De gouverneurs van zes getroffen staten vroegen Hoover om zijn hulp, al was dit in feite niet zijn bevoegdheid. President Coolidge stuurde Hoover om de lokale autoriteiten, de militia, het leger, de kustwacht en het Amerikaanse Rode Krijs te mobiliseren. Hierdoor werd Hoover erg populair als een humanitaire minister, maar één aspect van de hulpoperaties kon wel eens een smet op zijn goede naam veroorzaken: de Afro-Amerikanen werden tijdens de hulpoperaties vaak erg slecht behandeld door de lokale autoriteiten.

De hulp die was bedoeld voor Afro-Amerikaanse landbouwers kwam in de handen van de (blanke) landeigenaars, en de Afro-Amerikanen werden gebruikt voor dwangarbeid, soms zelfs met een vuurwapen op hen gericht. Hoover vreesde dat dit zijn reputatie zou kunnen schaden wanneer hij zich verkiesbaar zou stellen voor de presidentsverkiezingen van 1928, en dus regelde hij een overeenkomst dat de slechte behandeling van de Afro-Amerikanen stil zou worden gehouden. In ruil hiervoor maakte hij de belofte dat hij zou zorgen voor ongeziene hervormingen ten voordele van de Afro-Amerikanen, indien hij zou worden verkozen tot president.

Presidentschap

Hoover werd in 1928 genomineerd tot presidentskandidaat van de Republikeinse partij, terwijl Charles Curtis werd genomineerd als zijn running mate. Tijdens zijn verkiezingscampagne profileerde Hoover zich als een sterk voorstander van de "prohobition" ("drooglegging") oftewel het alcoholverbod dat in 1920 was ingevoerd. Hij won de verkiezingen met een grote meerderheid, en trad in maart 1929 aan als president. Zijn vicepresident, Charles Curtis, werd bijgevolg de eerste (en tot nu toe enige) Amerikaanse vicepresident van (deels) Indiaanse afkomst. Hoover was waarschijnlijk de eerste Amerikaanse president die zijn salaris weigerde, en dit doneerde aan goede doelen.

Kort na zijn aantreden was Hoover een hoopvol president. Hij verklaarde dat armoede weldra volledig verdwenen zou zijn in de Verenigde Staten, indien het beleid van de voorgaande acht jaar kon worden voortgezet. Helaas werd zijn droom nooit werkelijkheid, aangezien hij amper enkele maanden later te maken kreeg met het uitbreken van de Great Depression ("Grote Depressie"), een economische crisis die was veroorzaakt door overproductie in de landbouw. De vraag om voedsel was immers teruggevallen eenmaal de hulpverlening aan Europa na de Eerste Wereldoorlog ten einde kwam, waardoor de overschotten zorgden voor een prijsdaling. De schulden die hierdoor ontstonden bij de Amerikaanse landbouwers hadden een weerslag op de banken, waardoor dan weer een bankencrisis ontstond.

Inmiddels werd in de industrie de productie eveneens opgedreven, zonder dat hierbij de lonen van de werknemers stegen, waardoor veel mensen de in fabrieken geproduceerde goederen niet konden betalen, met opnieuw een overproductie als gevolg. Dit was reeds aan de gang ten tijde van het presidentschap van Calvin Coolidge, maar omwille van zijn non-interventiestandpunt kwam hij niet tussenbeide en veronderstelde hij dat het probleem zichzelf wel zou oplossen. Niet dus. De effecten van de Grote Depressie bleven trouwens niet beperkt tot enkel de Verenigde Staten, maar waren ook voelbaar in Latijns-Amerika, Japan en Europa. In Duitsland zorgde de toenemende werkloosheid tot de groei van extreemlinkse en -rechtse bewegingen, waardoor Adolf Hitler aan de macht kwam, wat op termijn zou leiden tot het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog.

Hoover wordt vaak beschouwd als een president die gebruik maakte van het laissez-faire-principe en geen (of te weinig) actie heeft ondernomen tegen de Grote Depressie, maar dit is echter onjuist. Reeds voor hij politiek actief werd, had Hoover het laissez-faire-principe gehekeld, en ook nu weigerde hij de economie op z'n beloop te laten gaan. Hij riep tal van bedrijfsleiders op om hun werknemers niet te ontslaan en hun lonen niet te verlagen. Hij startte eveneens het Federal Building-programma op en verhoogde het aantal projecten van openbare werken, inclusief de constructie van de Builder Dam op de Colorado rivier (later hernoemd naar Hoover Dam). Verder voerde hij strengere arbeidsreglementeringen in, inclusief de standaard werkdag van 8 uren in de openbare bouwsector.

In juni 1930 tekende Hoover de "Smoot-Hawley Tariff Act", waardoor de importtarieven op duizenden goederen de hoogte in gingen. Dit moest de kostprijs van geïmporteerde producten sterk doen stijgen, en zodoende de verkoop van producten van Amerikaanse makelij aanporren. Dit zou binnenlandse landbouwers en producenten helpen, en tegelijk het inkomen van de regering verhogen. Er werd hierbij echter onvoldoende rekening gehouden met het feit dat de economische crisis zich ook verspreid had naar andere delen van de wereld, en landen zoals Canada en Frankrijk reageerden op de Amerikaanse verhoging van de importtarieven door eveneens hun importtarieven te verhogen op producten die afkomstig waren van de Verenigde Staten. Hierdoor nam de internationale handel verder af en werd de Grote Depressie nog erger dan ze al was. Hoover zou tegenstander geweest zijn van de wet, maar ondanks een petitie van 1028 economisten en het lobbyen van Henry Ford om de wet niet goed te keuren, ondertekende hij de Tarrif Act vooralsnog.

Verder werden er sterke belastingsverhogingen doorgevoerd met de Revenue Act van 1932, waardoor het netto inkomen van de topverdieners werd belast met 63%. Ook eerder toegestane belastingsvoordelen werden afgeschaft. Een laatste poging van Hoover om de economie te redden vond plaats in 1932 met de Emergency Relief and Construction Act en de daaruit voortvloeiende oprichting van de Reconstruction Finance Corporation (RFC). Hierdoor konden er door de overheid verzekerde leningen worden gegeven aan financiële instellingen, de spoorwegen en de landbouwers. Op dat moment was de invloed van de RFC relatief klein, maar het zou wel deel uitmaken van de latere "New Deal" van president Franklin Roosevelt.

Tijdens zijn presidentschap heeft Hoover weinig gedaan voor de bevordering van burgerrechten. Ondanks de afspraken die hij had gemaakt omtrent het stilzwijgen van de slechte behandeling van Afro-Amerikanen tijdens de overstromingen van 1927, heeft Hoover nooit zijn belofte gehouden om tijdens zijn presidentschap ongeziene hervormingen door te voeren voor de Afro-Amerikanen. Dit werd hem kwalijk genomen door de Afro-Amerikanen, wat ervoor zorgde, in combinatie met andere factoren (zoals de Grote Depressie), dat Hoover de eerste Republikeinse president werd die de steun van de Afro-Amerikaanse gemeenschap was kwijtgespeeld. Zij zochten vervolgens binnen de Democratische Partij naar kandidaten die voorstander waren van burgerrechten, en vonden deze in Franklin D. Roosevelt. Voortaan zouden de overgrote meerderheid van de Afro-Amerikaanse kiezers zich dan ook permanent achter de Democratische Partij gaan scharen.

Ondanks het gebrek aan legislatie omtrent burgerrechten, was er tijdens Hoover's presidentschap wel aandacht voor de Indianen, mede omwille van het feit dat zijn vice-president Curtis Indiaans bloed in zijn aderen had. Hoover geloofde dat de Indianen een economische zelfvoorziening dienden op te bouwen, en trachtte de overheidsrol in de Indiaanse aangelegenheden tot een minimum te beperken. Hij wilde dat de Indianen zich gedraagden als individuele mensen in plaats van als stammen, en dat ze de verantwoordelijkheid van hun burgerschap opnamen. Anderzijds keurde Hoover in 1929 het Mexicaanse repatriëringsprogramam goed, bedoeld om werkloze Mexicanen te helpen terug naar huis te geraken, wat in de praktijk een verplichte migratie was van 500.000 mensen naar Mexico.

Het buitenlands beleid van de president naar de Latijns-Amerikaanse landen toe was vredevol van aard. Hij trok de Amerikaanse marine terug uit Nicaragua en Haïti, omdat hij niet wou dat de zeemacht het gezicht van Amerika was in het buitenland. Wanneer Japan Mantsjoerije binnenviel, ondernam Hoover geen militaire actie maar stelde hij dat hij geen grondgebieden zou herkennen die met geweld waren verkregen. Hij wist succesvol te bemiddelen in een conflict tussen Chili en Peru. Niettemin heeft dit alles weinig opgeleverd voor Hoover's populariteit in Latijns-Amerika, omdat de Smoot-Hawley Tarrif Act ook negatieve gevolgen had voor de handel tussen de Verenigde Staten en de Latijns-Amerikaanse landen.

Ondanks de slechte economische situatie, en de lage populariteitsgraad van de president, besloot Hoover zich toch opnieuw kandidaat te stellen voor een tweede termijn in de presidentsverkiezingen van 1932. Hij deed dit vooral uit angst voor andere Republikeinse kandidaten die, indien verkozen, mogelijk radicalere en gevaarlijkere methoden zouden gebruiken om de Grote Depressie aan te vechten. Zijn verkiezingscampagne kreeg te maken met heel wat vijandigheden, gaande van het gooien van eieren en rot fruit tot moordpogingen. Uiteindelijk verloor hij de verkiezingen aan zijn Democratische uitdager, Franklin D. Roosevelt, die hem als president opvolgde in maart 1933.

Hoaxes

De lichamen van werkmannen die gestorven zijn tijdens de constructie van de Hoover Dam, zijn begraven in of onder het bouwwerk.

Zie ook

• Lijst van presidenten van de Verenigde Staten

Bronnen

• http://rationalwiki.org/wiki/Herbert_Hoover