Sea Shepherd

Het logo van Sea Shepherd. Hoezo, piraten?

Sea Shepherd (volledige naam: Sea Shepherd Conservation Society) is een radicale organisatie die actie voert tegen de jacht op walvissen, zeehonden en andere zeedieren. Ondanks haar principe van geweldloosheid verkiest Sea Shepherd agressieve en geweldadige tactieken om in de media te komen hun doel te bereiken. De organisatie is in dat opzicht minstens even radicaal als Greenpeace en PETA, en hun activiteiten kunnen geplaatst worden onder de noemer van eco-terrorisme.

Geschiedenis

De Sea Shepherd Conservation Society werd in 1977 opgericht door Paul Watson, nadat hij uit het bestuur van Greenpeace werd gezet. Watson zelf beweert dat hij één van de stichtende leden was van Greenpeace, maar Greenpeace zelf ontkent dit. Zelfs voor de radicale milieuorganisatie was Watson te extremistisch bevonden, en 11 van de 12 bestuursleden stemden voor zijn ontslag (de 12de was Watson zelf, en aldus de enige die tegen zijn eigen ontslag stemde). De organisatie die Watson aanvankelijk oprichtte had de naam "Earth Force Society", om nadien te worden omgedoopt tot "Sea Shepherd Conservation Society". Sindsdien heeft de organisatie een lange geschiedenis van radicale en geweldadige acties opgebouwd.

Eco-terrorisme

Naar eigen zeggen volgt Sea Shepherd het principe van geweldloosheid in al haar daden, en beweert de organisatie geen geweld te gebruiken om de oceanen te beschermen. Dit staat in schril contrast met de werkelijke daden die Sea Shepherd inmiddels al op haar naam heeft geschreven, zoals het rammen van talloze boten. Aanvankelijk gaf Sea Shepherd aan dit te doen omwille van "ethische redenen", maar sinds de jaren '90 verklaart Watson zichzelf en zijn vloot als "wetshandhavers" ondanks het feit dat ze zelf geregeld in aanvaring komen met de wet omwille van hun geweldadige acties. Het spreekt voor zich dat het spelen van eigen rechter bijzonder gevaarlijk is, vooral wanneer de aanklager zelf beslist of de beklaagde al dan niet schuldig is. Beweringen door Sea Shepherd waar geen onafhankelijk bewijs voor is dienen dan ook te worden verworpen.

In 1979 ramde Sea Shepherd voor het eerst een schip dat op jacht was op walvissen, en het zou helaas niet de laatste keer zijn dat ze andere schepen aanvallen. In 1991 werd een Mexicaans schip geramd, en hetzelfde scenario vond plaats in 2009 met een Japanse walvisvaarder. Soms moet ook Sea Shepherd het onderspit delven, zoals in 2010 wanneer hun schip Ady Gil zonk na een botsing met een Japanse walvisvaarder. De kapitein van de Aby Gil, Peter Bethune, beweerde echter dat het schip kon gered worden maar dat Watson het bevel had gegeven om het toch te laten zinken aangezien dit meer publiciteit in de media zou opleveren. In 2013 ramde Sea Shepherd een schip dat op dat moment aan het tanken was.

Paul Watson zelf heeft inmiddels een lange lijst van aanvaringen met de wet op zijn kerfstok staan. In 1980 werd hij schuldig bevonden onder de Seal Protection Act voor het bekladden van jonge zeehonden met rode verf, hoegenaamd om hun vacht waardeloos te maken. Wanneer twee Sea Shepherd-activisten in 1986 schade aanbrachten aan twee walvisvaarders nabij IJsland en aan het productiebedrijf van walvisvlees, nam Watson hiervoor de volle verantwoordelijkheid. Hij werd het land uitgezet en wordt daar nu als een persona non grata beschouwd. In 2010 ging een "red notice" uit van Interpol op verzoek van Japan die een arrestatiebevel had uitgeschreven voor Watson, "op verdenking van sabotage van Japanse walvisvaarders". In 2012 werd hij aangehouden in Duitsland op verzoek van de regering van Costa Rica, die hem beschuldigde van poging tot moord.

In 2009 verklaarde de Japanse regering dat Watson een eco-terrorist is. Watson zelf geeft aan dat "het niet verkeerd is een terrorist te zijn, zolang je maar wint, want dan schrijf je geschiedenis". Bij deze weten de Taliban, Al-Qaeda, Islamitische Staat en ETA ook alweer dat hun geweldadige acties klaarblijkelijk toch niet verkeerd zijn. Tevens beweerde Watson op de Animal Rights 2002 Conference dat indien er dodelijke slachtoffers zouden vallen ten gevolge van zijn acties, hij dit slechts zou beschouwen als "collateral damage" en dat het aanbrengen van schade aan voorwerpen geen vorm van geweld is.

In 2013 verklaarde een Amerikaanse rechtbank dat wanneer Sea Shepherd "schepen ramt, glascontainers met zuur gooit, met metaal verstevigde touwen in het water sleept om schroeven en roeren te beschadigen, rookbommen en vuurpijlen met haken lanceert, zij zonder twijfel piraten zijn". Het mag hoe dan ook duidelijk zijn dat Sea Shepherd meer schade aanricht dan dat het goed doet. Naast het feit dat ze ook met haar eigen schepen de zeeën en oceanen vervuilt (wat uiteraard in het nadeel is van walvissen en andere zeedieren), is het beschadigen en tot zinken brengen van schepen ook schadelijk voor het milieu. 

Walvissenjacht in de Faeröereilanden

Eén van de vele acties van Sea Shepherd is gericht tegen de walvissenjacht in de Faeröereilanden. Volgens vele circulerende verhalen, en vooral ook hoaxberichten, zou er op deze afgelegen eilanden een brutale en bloederige slachtpartij van walvissen dolfijnen grienden plaatsvinden. Zo beweerde de krant Het Laatste Nieuws, waarvan een journalist eerder mee aan boord was gegaan op  één van de schepen van Sea Shepherd, dat het gaat om een "overgangsrite" van mannen die hun kracht tonen, een bewering waar geen bewijs voor is en helemaal een hoax is gebleken. In werkelijkheid gaat het om een jacht op de "gewone griend", een walvis die deel uitmaakt van de dolfijnenfamilie en die zich vaak in de buurt van de kust begeeft. Ondanks de beweringen van Sea Shepherd gaat het hier niet om een bedreigde diersoort en vormt de jacht erop ook geen bedreiging voor diens populatie. In totaal bevat een gemiddelde vangst van 850 walvissen per jaar amper 0,1% van de totale populatie. 

De bewering dat er gruwelijke slachtpartijen plaatsvinden is grotendeels onterecht. Ze worden niet actief opgejaagd in open zee, en enkel naar een baai geleid wanneer een school van walvissen nabij de kust wordt aangetroffen. Lokale wetten verplichten tevens de jagers om de pijn van de dieren tot een absoluut minimum te herleiden. Dit gebeurt d.m.v. een specifieke lans waarmee de ruggenmerg wordt verbroken door de slagader, dat de bloedtoevoer naar de hersenen stopzet en waardoor het dier het bewustzijn verliest en kort nadien overlijdt. Voor een aanhanger van Sea Shepherd, of zelfs andere milieuorganisaties zoals PETA, kan dit barbaars lijken, zeker als het wordt aangevuld met gruwelijke foto's van een rood bloedbad in zee. In werkelijkheid duurt het lijden van het dier slechts enkele seconden, en is dus niet anders dan met koeien die elke dag in onze eigen slachthuizen worden geslacht. Het verschil met de koe is dat de walvis tot de laatste momenten in volledige vrijheid heeft kunnen leven, en dat het walvisvlees met meer respect wordt behandeld dan het rundervlees dat we bij de beenhouwer kopen. Het bloedbad op de foto's ziet er dus eigenlijk veel erger uit dan het is. 

Sea Shepherd beschuldigt de inwoners van de Faeröereilanden ervan gebruik te maken van de drogreden "beroep op traditie" (Argumentum ad antiquitatem). Het is dan tevens opmerkelijk dat de organisatie, ondanks al haar geweldadige acties, er niet in geslaagd is die "traditie" een halt toe te roepen. Hoewel het voor de lokale bevolking inderdaad een traditie geworden is, is die wel gebaseerd op een noodzaak tot overleven. De eilanden liggen immers erg geïsoleerd aan de grens van de Atlantische Oceaan, en beschikken over heel weinig bruikbare landbouwgrond. Van oudsher diende de bevolking dus grotendeels te overleven van vis en vlees, en ook nu speelt dit nog een belangrijke rol aangezien import van voedsel een dure zaak is vanwege hun afgelegen ligging. Tenslotte is de walvisvangst geen commerciële aangelegenheid (wat het in sommige andere delen van de wereld wel is), en het walvisvlees wordt bijna uitsluitend geconsumeerd door de inwoners van de eilandengroep. Eventuele overschotten worden geschonken aan ouderen en hospitalen, en ook andere onderdelen van het dier worden hergebruikt voor praktische doeleinden. 

Paul Watson deinst er niet voor terug om zich schuldig te maken aan leugens en citaatmijnen. Op 24 juli 2015 citeerde hij "een tiener die op walvissen jaagt" die zou gezegd hebben: "ik haat walvissenvlees maar ik hou ervan om walvissen te doden". Watson tracht dit citaat vervolgens te veralgemeniseren voor alle Faröers, door te stellen dat "dit de mentaliteit aantoont". De geciteerde jongen wordt niet bij naam genoemd, en het is onmogelijk om te achterhalen wie deze woorden dan zou hebben uitgesproken. Dit maakt de kans bovendien groot dat, gezien de algemene mentaliteit van Sea Shepherd-activisten zelf, de vermeende tiener niet eens bestond en dat het citaat werd verzonnen door een activist om zo haat jegens de Faröese bevolkingsgroep aan te wakkeren. Indien een tiener dit toch daadwerkelijk gezegd zou hebben, is dit citaat allesbehalve vertegenwoordigend voor de bevolking, en is de kans groot dat zijn ouders hem hiervoor zouden straffen. Hoogstwaarschijnlijk gaat het hier dus echter om een leugen en aldus om een hoax. De haatoproepende intenties van Watson waren in elk geval geslaagd, aangezien zijn Facebook-post op enkele duizenden emotionele reacties mocht rekenen, vaak bijzonder haatdragend en soms zelfs oproepend tot geweld. 

Het staat de aanhangers van Sea Shepherd natuurlijk vrij om geen walvisvlees te eten, maar het staat hen niet vrij hun idealen op te leggen bij andere mensen. Tevens neemt de consumptie van walvisvlees inmiddels af bij de bevolking van de Faeröereilanden: Terwijl er in 1980 nog 2775 walvissen werden gedood, lag dat aantal in 2000 slechts op 588, wat een daling van zo'n 80% is. Deze evolutie staat los van de acties van Sea Shepherd, en had zich zonder de toepassing van onnodig geweld ook ingezet. Inmiddels hebben lokale medici gemeld dat walvisvlees niet langer aan te raden is om te eten, omdat het een te hoog kwikgehalte bevat, alsook kankerverwekkende stoffen zoals poliychloorbifenyl en de insecticide DDT, ten gevolge van de vervuiling van het water (die echter niet door de Faeröers zelf wordt veroorzaakt). Het zou dus een verstandige keuze zijn van milieuorganisaties om hun aandacht te vestigen op de toenemende vervuiling van zeeën en oceanen, want dat vormt immers een groter gevaar voor walvissen dan de jacht die 0,1% van hun populatie ontneemt. En het terugdringen van de vervuiling van het water kan alvast bij die milieuorganisaties zelf beginnen, door niet méér maar wel minder schepen op zee te sturen.

Sea Shepherd versus Greenpeace

De relatie tussen Greenpeace en Paul Watson is er eentje van kat en muis. Terwijl Watson beweert dat hij één van de stichtende leden van Greenpeace was, ontkent deze laatste dit ten stelligste. Watson geeft toe dat hij uit het bestuur was gezet, maar houdt vol dat hij zelf vrijwillig uit Greenpeace is gestapt als aangesloten lid. In 1991 gingen beide partijen akkoord om geen negatieve kritiek over elkaar te publiceren. Greenpeace beschuldigt Watson er echter van nog steeds verbale aanvallen te lanceren en kritiek te uiten op de methode, activisten en aanhangers van Greenpeace. Watson op zijn beurt beweert geen weet te hebben van dit akkoord, en dat hij Greenpeace niet heeft aangevallen zonder eerst te zijn uitgedaagd. De kleuterschool is er niets tegen.

Tevens beweert Greenpeace dat er geen bewijs is dat Sea Shepherd effectief 10 schepen tot zinken heeft gebracht tussen 1977 en 2008. Volgens Watson kan dat inderdaad niet worden geverifieerd, maar niemand anders heeft verantwoordelijkheid opgeëist dus wie anders dan Sea Shepherd kan het geweest zijn? Alsof het iets is om trots op te zijn. Watson beweert ook dat Sea Shepherd (als enige) een einde wil maken aan de walvisjacht, terwijl Greenpeace er enkel donaties uit wil halen. Sea Shepherd vergelijkt de houding van Greenpeace zelfs met die van de holocaust, waarmee de Wet van Godwin ook meteen met de voeten getreden is.

Tenslotte hekelt Greenpeace dat sommige acties van Sea Shepherd onterecht aan hen worden toegeschreven, en dat ze uitdrukkelijk afstand nemen van dat geweldadig gedrag. Watson daarentegen beweert dan weer dat Greenpeace opzettelijk de eer van Sea Shepherd-activiteiten probeerde op te strijken om zo meer donaties te ontvangen. Greenpeace wil walvissen redden, maar weigert naar eigen zeggen Sea Shepherd te helpen omdat ze geweldloosheid verkiezen. Hierop reageert Watson dan weer dat hij nog nooit geweld gebruikt heeft, een bewering die uiteraard niet strookt met de realiteit. De reden waarom Sea Shepherd niet geweldadig zou zijn? Want de Dalai Lama steunt hen en die zou nooit geweld steunen!  In werkelijkheid heeft de Dalai Lama de geweldadige houding van Sea Shepherd sterk veroordeeld. 

We kunnen zo nog een tijdje doorgaan met het opsommen van Greenpeace's argumenten tegen Sea Shepherd, en die van Sea Shepherd tegen Greenpeace. Sommige van die argumenten zijn volkomen terecht, soms in de ene richting en soms in de andere richting. Andere zijn dan weer totaal uit de lucht gegrepen en worden tevens niet onderbouwd met bewijs. Hoe dan ook is het niets meer dan een burenruzie die in het openbaar wordt uitgevochten, terwijl het louter gaat om een intern conflict tussen de twee sinds de dag dat Watson uit het bestuur van Greenpeace werd gezet. In feite komt het er gewoon op neer dat zowel Greenpeace als Sea Shepherd radicale organisaties zijn, en allebei niet ernstig genomen kunnen worden als het gaat om milieubescherming. De ene omdat hij pseudowetenschap predikt en de wet overtreedt, de andere omdat hij geweld gebruikt (en ook de wet overtreedt), en allebei omdat ze met hun daden wel degelijk schade aanbrengen aan het milieu.

Kritiek op Sea Shepherd

Inmiddels werden verschillende websites opgericht om hun ongenoegen te uiten over Sea Shepherd, zoals "Lies of the Sea Shepherd" en "Stop Sea Shepherd". Hun standpunten zijn o.a. de volgende:

• Sea Shepherd heeft wel degelijk mensen verwond: chemische brandwonden op een bemanningslid van een Japanse walvisvaarder, twee duikers belandden in een hospitaal, sommige vrijwilligers geraakten zelf gewond.
• De meeste walvissen waarop wordt gejaagd in Japan zijn geen bedreigde diersoort, en slechts in uitzonderlijke gevallen wordt er illegaal gejaagd op bedreigde walvissoorten.
• Japanners jagen in internationale wateren, en niet illegaal in Australische wateren.
• Japan beweert dat de walvisjacht bedoeld is voor wetenschappelijk onderzoek, maar beweringen dat ze geen enkel onderzoeksresultaat hebben gepubliceerd zijn fout: er zijn tientallen peer-reviewede wetenschappelijke publicaties.

Ook de animatiereeks South Park heeft de draak gestoken met Sea Shepherd en Paul Watson in de aflevering "Whale Whores". Watson werd hier beschreven als een "ongeorganiseerde en incompetente mediahoer die denkt dat het geen kwaad kan om te liegen tegen iedereen zolang het zijn doel dient" en als een "zelfvoldane, narcoleptische leugenaar zonder enige geloofwaardigheid". Watson vond klaarblijkelijk de tijd om er op te reageren in een artikel op de Sea Shepherd website.

Hypocrisie

Van een organisatie zo radicaal als Sea Shepherd, zou je verwachten dat ze zich ook inzetten tegen de échte problematiek van dieren die worden mishandeld voor de verheerlijking van pseudowetenschappelijke behandelingen. Volgens hun website is het antwoord op dolfijntherapie als volgt: "Nothing Found".

Bronnen

•  http://rationalwiki.org/wiki/Sea_Shepherd